Dilsiz bir gecenin kollarında uyuyacağım.
Sâatim bozuk, mekânım yok.
Kalbim dağınık, yüzüm yorgun.
İki kelâmın pençesinde atıyor nabzım.
O kara treni durdurmadım ben.
Ardından ıslık da çalmadım.
Ümitlerimi çoğaltmadım,
Azıyla yetinmeye ç'alıştım.
Neşemi esîr alan buruk hüznü,
İğneledim sîneme, taşıyorum.
Önümde dağlar dizili,
Sırtımda yaralar çizili.
Dolan gözlerimi çevirdiğim,
Solan umudumu yeşerttiğim,
Tükenen rûhuma nefes üflediğim,
Bir güneşin altında oturmayı bekliyorum.
Günlere gün eklerken eksiliyorum.
Sözlerim, uçup gidiyor fakat ben kalıyorum.
Çünkü alıyorum bu hasreti, derinimde saklıyorum.
