Ihlamur yaprakları gibidir insanlar, hiç beklenmedik yerden çiçek açarlar. Bir bakmışsın umutları zor zamanlarda ortaya çıkmıştır. Kendimi de benzettiğim bu bitkide şifa arıyorum. Oysa yeni haftaya ne umutlarla başlamıştım. Şimdi ise haftanın ortasında ağrıyan boğazım ve yorgun bedenimle baş başayım. Bir kez daha söylüyorum ki sağlıksız bir beden bütün iyi düşünceleri öldürebilirmiş. Fakat içimde ölmek istemeyen hisler var. Bazen kaybolup gitselerde sonra hep gün yüzüne çıkan. Üzerime yıkılan koca bir şehir vardı. Belki de o enkazların arasından çıkıyor umut filizleri ama ben o enkazdan kaçmayı başardım. Şimdi sadece ufak sarsıntılarda burnuma isli dumanlar geliyor. Sonra ılık damlalar sessizce yüzümden süzülüyor. Bak işte derdimden hasta oldum ya da olmayacak şeyleri kendime dert yaptım. Anlamsız hüzünler içinde boğuşuyorum ama rahatlıyorum. Neden bilmiyorum gerçekleri unutmak için hüzünler biriktiriyorum yüreğimde, bambaşka hüzünler. Ama rahatlıyorum. Belki de yanılıyorum. Bilmiyorum.
Görmek istediğim gerçeklerin farklı olduğunu biliyorum.
