Hayatı, işleyeceğiz ellerimizle ilmek ilmek.
İlmek ilmek öğreneceğiz yaşamayı ve sevmeyi.
Madem ki çıkamıyoruz bu zindandan,
madem ki içmişiz bir yudum bu sudan,
bırak dökülsün kelimeler kalemlerden.
Arş bizi bekler,
aşk dediğimiz şeyle.
Bir gece gök yarıldı ellerimizle,
kan sızdı damarlarımızdan,
orada öğrendik,
şarkı dinlemeyi,
bazen bir meziyet saydık,
ayrı düştük yaşamdan,
selam göndermekten öteye gitmedi gözlerimiz zaman zaman.
Zaman zaman ölmeyi denedik yaşamak için,
genelde toprak atıldı gözümüze.
Gözümüz, damar damar haykırdı yoksunluğu,
intihara mahal yoktu,
bizi toprak da doyuramadı.
Dilimizden eksik olmadı tek bir an,
"Hatırla bizi yarın."
Unutturamaz seni hiçbir şey
Hatırlayacak!
Kâh diz ağrılarımızla,
etindeydik, kâh diş.
Kâh boynunda bir sevgilinin kâh omzunda,
şu koca dünyanın yüküyle.
Günü gelince bir olacağız onunla,
yük, bütünleşmeyi gerektirir, bütünleşeceğiz
ve aklımız alacak bir gün
insanlığın tarihini,
Çünkü dilimizden eksik olmayacak tek bir an,
"Hatırla bizi yarın"
Unutulsam da ben
her yerde sen, her şeyde sen
Bilmem ki nasıl söylesem
