Ne mutlu caddelerden taşan pastel güzelliklere,
Ateş gibi bir umudu çoğaltan Güneşlere ne mutlu!
Bir alışkanlıktı yalnızlığım, ah, adını unuttu!
Bana yalnızlığımı geri verin.
Rüyalarımda uyanıyor baştan sona bir Dünya
İçinde yalnızca benim için yer var.
Ant için, yaşayabilmek için, bir tutam kadar
Bana yalnızlığımı geri verin.
Sessizliğe yekpare bir düş gibi tüm hikayeler,
Kağıtlar ve kalemler bekliyor beni, nafile!
En görkemli tebessüm caddelerde çınlasa bile
Bana yalnızlığımı geri verin.
Türküler sıkı sıkıya düğümlü bir boyun bağı sanki
Bilirim ve eminim bir kafada bir kişi yaşar yalnızca
Düşünceler hele esrik bir mehtap gibi kağıtlara sızınca
Bana yalnızlığımı geri verin.
Tebessümde doğan bir gün düşü aynalara sığsa bile
Tebessümün kendisi değil aklımda kalan aynalardır.
Tek bir an geçse onlardan ayrı, aklım yalnızlığımda kalır.
Bana yalnızlığımı geri verin.
Ne mutlu, sıradan bir ten geçirdim sırtıma.
Kuşandım en pespaye duruşunu 'bizden birinin'
Ölüyordum, şirazesi yitti aklımın, benliğimi yitirdim.
Yanı aslında
Yalnız bir başıma yaşamayı becerebildiğim için
Ah insanlar
Bana yalnızlığımı geri verin.
