Bayat kokar. Fazla büyüktür. Fazla çaresizdir.


Yine de Çehov'u seviyorum:


"Hayat denilen şey aslında eziyetli bir tuzak. Düşünen insan, olgunluğa erişip tam olarak bilinçlendiğinde, ister istemez kaçışı olmayan bir tuzak içinde sıkışıp kaldığını hisseder. Şans eseri oluşan koşullar sonrasında, seçim hakkı olmadan, hiç yoktan hayata davet edilmiştir..."


Tütün içip duvardan yansıyan sarı ışık tutsaklığında roman okuduğum hayat parçaları. Sizi özleyeceğim. Fakat istikbalde; belki 3-5 yıl sonra. Yine geç bir saatte. Darılmayın.