Bazen sadece bunalıyorum. Nefes alırken zorluk çekiyorum. Hava almak için dışarı çıktığımda bile nefesim kesiliyor. Ne yapacağımı bilmiyorum. Derin bir sessizlik oluşuyor içimde. Bu derin sessizliğin içinde bir şeyler düşünüyorum fakat ne düşündüğümü ben de bilmiyorum. Adeta bir ormanın içinde küçük bir evde camdan dışarı bakıyorum fakat dalmışım. Etrafımda olan birçok şey varken bir tane uzun ağaçta gözüm takılı kalmış. Ondan gözümü ayıramıyorum. Halbuki etrafımda ondan binlerce var. Olan hiçbir şeyin farkında değilim. Adeta hayat gibi. Hayata karşı nelerin farkındayım bilmiyorum açıkçası. Zaten bilinemez de. Ormandaki diğer ağaçlar hayatın ta kendisi miydi acaba? Hayattan korktuğum için mi diğer ağaçlara bakamıyordum? Güneş her hareket ettiğinde gözüme kestirdiğim ağacın üstüne diğer ağaçların gölgeleri düşüyor ve o güzel uzun ağaç yeşil yapraklarını göstermeye fırsat bulamıyordu.
