Gözler, mutlulukla parladığı gibi hüzünle de söner. Hayât, dik yokuşları tırmanırken yorulduğumuz, yokuş aşağı koşarken heyecânlandığımız ve bazen de düz bir yolda yürürken dinginleşip huzûr bulduğumuz birkaç manîdâr ândan ibârettir.
Kâh göz açıp kapayıncaya kadar bitecek kısalıkta kâh ağaç olup kök salıncaya kadar bekleyecek uzunlukta...
