Açıkça görüyoruz ki hayat bir döngüden ibaret. Aynı şeyler olup duruyor sürekli. Yazmayı öğrenmek için çaba sarf eden bir çocuğun çektiği sıkıntıları çekiyoruz. Sürekli bir çizgi çekiyoruz boş bir deftere. Tekrar ve tekrar. Ta ki en sonunda tüm hatfeleri kullanabilecek ve anlamlı bir yazı ortaya çıkarabilecek bir hale gelene kadar. Tabi bunu bir çocuğa anlatmak imkansız denecek kadar zor. Çok anlamlı yazılar çıkaracağını, muhteşem eserler okuyacağını ve gerçeği bu harfler sayesinde öğreneceğini söylesek de hiçbir şekilde bizim bu zorlu çalışmayı ona vermemizle hem fikir olmayacak ve çalışmadan kaçmak isteyecektir. Peki bizim başımıza gelen de bu olabilir mi? Hayat bize bir şey göstermeye çalışıyorsa ve sürekli aynı şeyler bu yüzden başımıza geliyorsa hayata daha farklı bakmayı başarabilir miyiz?
