Haykıramadım

Bu hayat acı bir travma,

ruhumda acının sancılı bıçakları;

gökyüzümden kayıp gitmiş bir milyon yıldızın hesabını soramadım. 

Dur diyemedim sana; beni öylece bırakamazsın. 

Bilemedim, karanlığın bir hançer olup gönlümü katledeceğini. 

İnandığım bütün inançların bir gün beni yarı yolda bırakacağını bilemedim,

inan bana ben gerçekten hiç haykıramadım. 

Konuştuğumu zannettiğim her an susmakla vuruldu kelâmlarım. 

Gerçek gülüşlerim bir katil tarafından hesapsızca katledildi.

Şimdi perişan ruhuma sorma, yaşamak ister mi?diye. 

Sana verecek tek kelâm cevabı yok aslında. 

Öldürmekle tehdit ediyor beni düşüncelerim;

kâbuslarım nefesimi kese kese yaşatmak istiyor beni. 

Tekrar tekrar öldürmek adına bu işkence var olmuş. 

Yapma, ölürüm! dedim. Ah, beni neden duymadın? 

Acının, içimde binbir hâliyle kaldım. 

Kimseler görmeden uçurumlardan düştüm defalarca, neden bilmedin? 

Yolda bulduğum canımı emanet edecek kimse bulamadım. 

Sus, konuşma bana şimdi! 

Beni anladığını söyleme bana; biliyorum ki, hiç duymadığın birini anlayamazsın…