âdemler taşıyorum ruhumun binbir köşesinde,

ve karanlık sabahlar göğsünden vurunca,

anlıyorum şiirlerin kifayetsiz olduğunu,

yüzünden damlalar birer birer akarken,

kurtarmayacak kadar kendini,

uzak... ne kadar uzaktır sahi?

ben aydınlanmayı bekliyorum gecenin bilmem kaçında.

baharlar son kez gönlümden vuruyor,

isyana kapılıyorum bilmem hangi günlerde?

ben ki, cesaretim yok artık yaşamaya.

hazanlar görünüyor ellerinde, buruk.


şimdi hangi gecenin kaçıncı baharında,

yalnız bırakıp, soğuk, ufacık bir kız çocuğunu,

hayatına devam ettin iki saatlik uykuyla.

oysa, kız çocuğu ağlıyordu durmadan,

geçmeyecek güzler, gelmeyecek baharlar.

kimseyi korumayacak bu sözlerim.

bayat bir ruhun peşinde koşan biri...