Merhaba. Karanlık ışığın kaybolması durumunda ortaya çıkan ışık yokluğudur. İnsan kendi karanlığını ne yapmalı? İnsan çoğu zaman kendi karanlığından kurtulmak için diğer insanların karanlığına sığınır. Diğer insanların karanlığı bireyin kendisinin sahip olduğu karanlıktan daha güçlü olduğu yanılgısı yaratır. İnsanlar bireysel olarak korkak bir varlıktır. Yalnızlıktan, ölümden, yaşamdan, kendi içinde yaşattığı ruhundan korkar. İnsan var oluşuyla yüzleşme potansiyeli en düşük olan varlıktır. İnsan için gülünç olan varlığını diğer insanlarla temellendirmektir. Diğerlerini görüyorum bir sabah. Güneşin batışını izliyorum akşama doğru. El ele tutuşan iki sevgili görüyorum. Birbirlerine fısıldadıkları birkaç kelimeyi duyar gibi oluyorum. Sigaranın o acı dumanını tadıyorum. Ben tam manasıyla bilmesem de algılarım ve insanlar sayesinde var ettiğim bu varlık denkleminden basitçe sıyrılıyorum. Ya hayat dediğimiz geçirilen bu tonlarca saniye tamamen bir illüzyondan ibaretse? Bu soruya cevap arayacak kadar cesur değilim. Bu hakikatin peşinden koşmak kendi anlamımı yitirmemi sağlayacak. Tanrının varlığı benim var olmamı sağlayacak. Hangi tanrının varlığına güvenebilirim ki? Hangi tanrı beni daha ahlaklı yapıyorsa ona mı güvenmeliyim? Tanrı içimdeki karmaşadan daha karmaşık bir konumda kendi yerini çoktan almış. Ben olmadan kabul konusu olamamanın burukluğunu yaşamış zannımca. İnsanların anlattıkları ve benim onu algıladığım bir zihnim olmasa tanrı nerede var olabilir? Sigara dumanının fazla abartılı bir şekilde etrafa yayıldığını görüyorum. Tanrı kızmış olmalı. Sahi, Tanrım! İnsanlar senden ne ummalı? Adalet mi, merhamet mi ?
Güçlü olmanı mı, iradeye saygılı olmanı mı istemeli? Beni bu karanlığa bırakırken ne düşündüğünü çok merak ediyorum. Tanrı benden ne istemiş olabilir ki? İnsanların iyilik tabiri bile çıkarları doğrultusunda ilerlerken benden iyi olmamı istememiştir. İnsanların uydurdukları her şey kendilerine hizmet ederken benden insanların uydurduklarına hizmet etmemi istememiştir. Vereceği birkaç ödülü hak etmek mi? Bu da tanrının insanları değil, insanların tanrıları yarattığını gösterir. Tanrı benden istemediğim bir zaman aralığında kaybolmamı istemiş zannımca. Kızma tanrım, uzakta değilsin. Her zaman varlığın aklımda. Bir gün hakikatin o acı dolu deneyimini tadınca bu mevzular hakkında uzun uzun konuşacağız. Şimdi ben bu satır aralığında boğulmaktan kurtulmak istiyorum. Freud'un inkar mekanizmasını kullanıyorum. Karanlığın o buhran verici tadına ulaşan insanlardan olmamanızı öneriyorum. İyi aydınlanmalar.
