Sürekli uyuduğum uykulardan uyandım.

Çiçekleri sevmedim yapay çiçekler aldım.

Ve nihayetinde yine çiçek…

Yüzümü döndüğüm kameralar,

Manzarası yalanlarla dolu evler.

Benimsediğim her şey kendi iyimser iftiralarımmış…


Yorgunluğumun yükünü kimlere yüklerim kimbilir?

Kimler ezilir günahlarımın altında?

Hangimiz masum oyunu oynar mıyız?

Gözlerimle kimin resmini çizerim?

Nihayetinde herkes unutulmayacak mı?


Bütün sevgiler öldü haylaz çocukların elinde.

Kim gerçeği arar artık?

Hangi artık hüzünlerimizle başa çıkarlar?

Yine hangi iyi görünümlü kötülere kanarız?

Hangi sırrımızı verip de sırrımızdan olalım

Sevmeyi bilmediğimiz?

Gerçeği göremeyeceğimiz?

Ve günün sonunda

Yine birine güvenmeyi öğrenip

Sonra tüm olanları hiçe sayacağımız?