Seni düşlemekten hep korktum.
Zaten oldum olası beceriksiz biriyim.
Hiç bağcıklı ayakkabım olmadı.
Bisiklet sürmeyi öğrenirken aldığım yaralar olmadı.
Güzel hazırlanmış bir performans ödevim hiç olmadı.
Üstüm başım pisti.
Yıllar geçtikçe büyüdü yırtıklarım.
Ben hiç, büyümedim.
Başkaları anlattı, dinledim.
Anne oldum, baba oldum, teyze, dayı, amca, hala...
Benim olmayan anılara gülümsedim.
Sanki hepsi benimmiş gibi yapmaya çalıştım.
Onun,
Gözlerine baksan yeter dediler,
içime bir sıcaklık yayılacakmış.
Oysa ben yıllarca o gözlerden hiç ayrılmamıştım.
Korkmamıştım.
Olduramadım.
Hayatıma dahil edemedim kimseyi.
Kabul edemedim kendimi, herkesi suçladım.
Sen hariç herkesi.
Yırtıklarımın arasından sadece seni yamaladım.
İlk defa eksik olmaktan korkmadım.
Başarısız oldum.
Bizi düşledim.
