Günün sonunda kalbimin derinliklerindeki uçsuz bucaksız karanlığa şunu sorarım: "Orada mısın kardeşim?" Her zaman aldığım cevap ise: "Hep buradayım kardeşim, hep burada olacağım." Hiç yalnız olmadım. Karakterimin karanlık tarafı acı, ihanet ve nefretle beslenip kendi benliğini oluşturdu. O benim doğmamış ikiz kardeşim gibi. İçimdeki öfke ve nefret dindirilemez, kardeşim yenilemez... Hâlâ dayanacak gücüm varsa nefretimdendir. Nefretimin nedenini sorarsanız eğer size kısaca anlatayım. Göz yummak yerine yaptığım iyilikler yüzünden suçlu durumuna düşmemden dolayı. Ben ne zaman iyi bi' çocuk olmak istesem onlar beni suçlu belledi. Sonra onlar yüzünden nefretim körüklendiğinde ise "O bir canavar, uzak durun ondan!" dediler. Sorun değil, sonuçta ben yalnız değilim. Saçmalamışsam affola ama içimde daha fazla tutamazdım.
