Üstünden çok geçmeyen acılarımız var şu an. Belki de yıllarca kalacak izleri.
Daha önce yaşadıklarımın sadece bir iz olarak kalacağına inananlardandım. Oysa bu sefer aynı değil, eksilen her nefeste daha da çok yandı canım. Hayata gelişimiz gibi gidişimiz de çok ani oluyormuş meğer...
Çok güçlü olmalıyım dediğim her saniye asla tam anlamıyla güçlü olamayacağımı biliyorum artık. Anlamak ve kabullenmek bir sınav ve ben bu sınavda ne kadar cevap vermem gerektiğini kestiremiyorum.
Çünkü biliyorum ki bazı şeyler kabul edilemez.
Her nefeste yeniden doğuyoruz ve bir yanımız da ölüyor yaşanmışlıklarla,
nasıl oluyor da hala devam edebiliyoruz?
Hayatta anlam arayan biriydim. Bu hayatta anlamlı olan en önemli şey, aldığımız her nefeste yaşayabileceklerimizmiş.
Her gün yeni bir nefes, en büyük hediyemiz...
