Ama biliyorum, bu şehir elbet bir gün kesiştirir yollarımızı. Sandığımız kadar büyük varlıklar değiliz bu küçük dünyada; ama ne var biliyor musun? Anlatayım sana.


içimde kan revan içinde kalan bir ruh taşıyorum. aynalar iki kişilik artık, ruhumu sadece ben görüyorum. Yaşamın yekpareliği sarmalayamıyor artık bedenimi çünkü ruhum sığamıyor bedenine.


yollarımız kesişir dedim ya en çok bakışlarını merak ediyorum, şimdilerde düşünüyorum istemesem de aklımdan gitmiyor anılar, ben düşündükçe yok oluyorum


zıtlık şu ki sen aslında çok iyi bir yalancıymışsın, ben bunu çok geç anladım. Ben aslında seni hiç tanımamışım, sen bunu nasıl yaptın? Yaşamadan anlayamazmışım.


işte düşünüyorum ama her gün biraz daha eksiliyor anılar, bilmiyorum belki de ben yok oluyorum, belki de çoktan yok oldum.


Gözlerim de gözlerine değemiyor artık zaten, bu da bu şehrin suçu olsun, anılar da yaşandığıyla kalsın; ben de düşünüyorum, sen de ettiğin ihanetle kalacaksın.