Ama biliyorum, bu şehir elbet bir gün kesiştirir yollarımızı. Sandığımız kadar büyük varlıklar değiliz bu küçük dünyada; ama ne var biliyor musun? Anlatayım sana.
içimde kan revan içinde kalan bir ruh taşıyorum. aynalar iki kişilik artık, ruhumu sadece ben görüyorum. Yaşamın yekpareliği sarmalayamıyor artık bedenimi çünkü ruhum sığamıyor bedenine.
yollarımız kesişir dedim ya en çok bakışlarını merak ediyorum, şimdilerde düşünüyorum istemesem de aklımdan gitmiyor anılar, ben düşündükçe yok oluyorum
zıtlık şu ki sen aslında çok iyi bir yalancıymışsın, ben bunu çok geç anladım. Ben aslında seni hiç tanımamışım, sen bunu nasıl yaptın? Yaşamadan anlayamazmışım.
işte düşünüyorum ama her gün biraz daha eksiliyor anılar, bilmiyorum belki de ben yok oluyorum, belki de çoktan yok oldum.
Gözlerim de gözlerine değemiyor artık zaten, bu da bu şehrin suçu olsun, anılar da yaşandığıyla kalsın; ben de düşünüyorum, sen de ettiğin ihanetle kalacaksın.
Arda Uygun
2024-07-06T20:36:52+03:00@tomris7 kıymetli yorumunuz için teşekkürler. Hayatın yaşanmışlıkları edebiyatla harmanlanınca ortaya bu içerik çıktı. Keşke hissetiğim şeyleri tamamen aktarabilsem. Dilimin döndüğünce, ruhumun hissettiğince yazdım.
Tomris
2024-07-06T17:46:12+03:00Bu şiirin her mısrasında ayrı bir yaşanmışlık kokusu var. Bir dizede sen gelmişsin yasemin kokuyor kelimeler bir dizede sen gitmişsin; yaseminlerin ömrü tükenmiş... Okurken istemsizce yazasım geldi,kaleminize sağlık.