“Üzgünüm. Baktığım sizsiniz ancak gördüğüm siz değilsiniz.” demek istiyorum metrobüste karşımda oturmuş, kulağında telefon, yüzünde kime armağan ettiğini bilmediğim tebessümü ile göz göze geldiğim teyzeye eğer ki bana ise karşılık veremediğim o tebessümü. 

Çokça, sürüce düşünceler içerisindeyim. Her birini yazmak ve üzerine derinlemesine düşünmek de istemekteyim ancak, hızlı hızlı belirip yok oluveriyorlar her zamanki gibi. Cam kenarında oturmuş yolda ne var ise onu seyrederken kaşlarımı çattığım oluyor, gülümsüyorum bazen, bazen de dudak büküyorum. Aklımda süzülen düşüncelerim bunlara sebebiyet veren işte! 

Bugün, tekrardan caddede kendim ile seslice konuşurken hemen arkamda başka bir insan olduğunu fark ettim, o an dedim “kendime söz veriyorum bi’ daha bu olmayacak!” sonrasında da vazgeçtim, sözümü geri aldım. Bu benim dünyada sevdiğim sayılı şeylerden iken kendimi kendim ile seslice konuşmak keyifinden esirgemeyeceğim. Hem varsın deli sansınlar beni ne olacak? Ne olacak? Ben de herkesi her şeyi yapabilme potansiyeline sahip insanlar olarak görüyorum. Öyleyiz de zaten. Her an her şeyi yapabiliriz. 

Yine kendi içimde, hayatımda varlığını henüz nereye koyduğumu bilmediğim bir insan ile zihnimde kendi yarattığım bir konuşmadayken, bu sefer kendime bir cevap buldum ve bu beni az da olsa heyecanlandırdı. “Neredesin?” diyordu o insan ve ben de “Yoldayım.” diye cevap veriyordum. “Yolcuyum.” diyordum. “Hep yoldayım ve hep yolcuyum.” diye devam ediyordum. Geçmiş diyebileceğim bir vakitte çokça sorgulamıştım kendimi ne diye nitelendirebileceğimi. İnsan demek içimden gelmiyordu çünkü o vakitler insan kavramından nefret ediyordum. İnsanların yaptıklarına inanamıyordum. Beni hep hayrete düşürüyordu insanlar ve kendini beğenmiş bir bencillik ile mi bilmem dilim varmıyordu kendime “insan” demeye. Sonra dünyalı, uzaylı ve kendimi henüz layık göremediğim Müslüman kavramları vardı aklımda. Bilemiyordum işte. En nihayetinde içten bir şekilde “insanım ulan” diyebildim kendime. İnsan olmayı kabullendim. (Bu kabullenmenin zaman zaman kendini tekrarladığını fark ediyorum şimdi) Bugün de gönül rahatlığı ile “yolcuyum” da diyebilirim. 

Yolcuyum ve insanım. 

İnsanım ve yolcuyum. 


Sanki tamamlanmıyor hiçbir şey. 

Her şey yarım. 

Bu yazı da.