Bu güneşten önce eve varma çabam
Yol üstünde bir insan olup adımlamamdır
Ya çöplere bakan yüzü pis bir adam
Ya da o adamın yaktığı sigaradır
İnsanı insan yapan tasasıdır
Ben içinde ne kaybettiğini bilmeyen
Ölümün ne döşeğinde ne de unuttuğu
Yazık ki derdi küçük mü büyük mü
Derdi bir onun mu bütünün mü
Ben aslında hiç görmediği kanı kaybeden
Bir adamın bir sigarasında bir nefes
Hatta batan güneşten payı olmayan
Yazık ki hem acımasız hem çocuk
Ve en berbatı her an değişen
Küçük odası denizler büyük evi kafes
Kendi halinde olmaktan övünen ama
Başka türlüsü olamadı diye kabullenen
Ne size alışmış ne de dışlatmış
Sevmeye direnen, sevilmeye yalvaran
Yazık ki tam tersi gibi ağlayan
Uçsuz bucaksız evreni küçümseyip
Bir insanın iki gözünde toplayan
Koşabileceği her yerde topallamış
Bir nefes bile etmediğini bilip
Çok nefeslik kelimeleri tüketmiş
Yazık ki aslında herkesten parçayım
