Öyle bir yerinden kırmışlar ki amcanın birini, ama yine de saygısızlık olmasın diye anlatırken çok genel ifadeler kullanmaya dikkat ediyor.
O genel ifadeler, ifade güçlüğüne dönüşüyor. İfade güçlüğü, iletişimde zorluğa. Anlatamıyor derdini. Yaşlılıktan anlatamadığını düşünüyorlar. Gülüyorlar.
Öyle bakıyorum.
Öyle.
"Gözlerini bana çevir, bırak sadece benim gözlerim senin gözlerine değsin. Boş ver, onlara anlatma, dinlemesinler. Otur sadece bana anlat." demek istiyorum, değişiyor ama tam o sırada konu.
Tekrar açmak istemiyorum o zaman.
Böyle öksüzlükler, böyle kimsesiz anlar çok etkiliyor beni.
Herkesin kimsesi olmak istiyorum o zaman.
Herkesin kimsesi.
