Böyle uçuk hayallerin ivedilik ve istikrarla gelmesi fakat bunları yapacak gücün itinayla içimizden uzak durması hayatın acı hadisesi. Nedensiz içine düştüğümüz bu iç sıkıntı, bizden neden mi? Tamamıyla bizden bağımsız mı, bilmiyorum. Bildiğim tek şey, boğuluyorum. Her şeyin şekli şemali bozuk, her şeyin şevki bir anlık. Yaşamanın bile, belirsiz şehirlere çekiliyoruz. İçinde olup "Bu muymuş?" demek yeğ şimdi bana, hiç diyememeye "Tattım ben o şehri." Ya da anlık bir his silsilesi, yapamadığım her şeyin külfeti. Zamanın durmaksızın akması; amalara, çünkülere bakmadan. Sıkı bir öğretmenin insan halinden anlamayan söylemleri.
Elektrikler gittidir bizim trajedimiz, giden elektriğin duvarda tavşan peyda etmesinden öte yarındır, Türkçedir.
Bu resim size ne çağrıştırdı?
Resmi göremiyorum da ben.
Hay aksi, yine A ile Z arasındaki uçuruma düştüm.
