Çocukken güneşi, aydan fazla severdik.
Görmek isterdik hevesle doğuşunu.
Geceler çok uzun gelirdi
Bir türlü doğmak bilmezdi güneş.
Ay desen batmak bilmezdi bir türlü.
Göremeden uyuya kalırdık her seferinde
Şimdi ay ne ara güneşe devrediyor gökyüzünü
Ne ara güneş gösteriyor yüzünü anlamıyoruz.
Karanlığın sahibi bu gözler, görmek istemez aydınlığı
Güneş hızla gelir oldu da biz gitmez olduk
Ne sebeptir, hevessiziz doğuşuna.
Hüseyin türkmen
2024-09-19T23:44:05+03:00Sabah ezanını duymaya başlayınca büyüdüğünü hissediyor insan zamanla