Bunlar normal mi bilmek istiyorum.
Orada ... bir yerlerde benim gibileri var mı bilmek istiyorum.
Bilmek istiyorum... Ne yapmalıyım?
Gözyaşlarımın, sinirimin, hayal kırıklığımın ve buhranımın değip değmediğini...
Süregelen hayatımın önemli olup olmadığını...
Diğerlerinden farkım olmasını istiyorum.
Kendimi bilmiyorum, başa çıkamıyorum.
Kötü şeylere fazla mı odaklanıyorum?
Yanlış mıyım yoksa doğru mu?
Karar vermek zor.
Hayaller bana bıraktığım yerden bana gülümsemiyor.
Boşa giden gençliğim için kızgınım.
Çocukluğumu berbat olduğu gerekçisiyle sileli çok oldu.
O zamanlara kızgın olduğum için sadece kötü şeyler aklımda kaldı.
Hala kendime hakim olmakla ilgili sorunlarım var.
Onu neden sevdiğimi , haftalar boyunca neden aynı şarkıyı dinlediğimi de bilmiyorum.
Erkekler hakkında fazla mı düşünüyorum?
Zihnimin bir yerlerindeki o düğmeyi bulabilecek miyim?
bilme arzum...
Bu sadece insan olmanın doğal arzusuyla fırlayan bir istek değil.
Sanırım bunun da nedenini bilmiyorum...
Akan zamanı hissetmek istiyorum.
Okuduğum tüm o saçma kitaplar
Pandemi
bana yks' nin ciddiyetini hatırlatan öğretmenlerden de nefret ediyorum. Onların suçlu olmadığını biliyorum.
Suçlamak kolay ama suçluyu bulamıyorum.
Birçok soru hala kenarda bekliyor. Belki de ömrüm boyunca cevaplanamayacaklar.
Yazdıklarım size bir şey hissettiriyor mu ?
O zaman ki gibi utanıyorum ben.
Olmadık yere suçlu hissettiriyor.
Bu acıyı bilmeyen, mutluluğa alerjik, hantal vücuda ne zaman istediklerini yapmayı öğretebileceğim?
( noktalama işaretlerine takılmayın kafama göre koydum)
