Korkuyla bezenmiş dizelerim
bin yıllık hapsedilmiş korku
yüreğimin çarptığı aşikar yaşadığımdan
cinayetim işlenmedi henüz meşru ellerde
kapımda ayak sesleri ve tahtanın gıcırtısı
içimdeki ses kapıdakileri biliyor
yüzünü hüzne gömmüş birisi için zor olmamalı
kapıda tüm canlılığıyla yalnızlık dolaşıyor, senelerin yalnızlığı
ölmeyi beklerken ölmüşüm ben
sesim çıkmıyor, kulağımda iniltili bir nefes
tabutumda bir kefen, ama içindeki ben değilim
yeni bir şans olduğunu zannediyorum, baştan yaşama şansı
aniden bir parıltı alıyor gözümü
anlaşılıyor tüm gerçek
bana hiç şans verilmemişti
oracıkta anlıyorum ben hayatın müsveddesiyim, silinmez bir lekeyim
bırakıp gitme hakkı dahi bende değil
sanılanın aksine hiç kimseyim
