Ne düşündüğümün farkında bile değilim artık, her şey o kadar boş, o kadar hissiz ki bazen duruyorum ve "Ben bu muyum?" diye sorguluyorum istemsizce. Yaşadığım ve yaşayacağım geçmiş veya gelecek hepsi birer hayal kırıklığından ibaret. Rengarenk anılar artık siyah beyaz bile değil, sade bir kor karanlık. Yıllar, aylar, haftalar, günler, saatler, saniyeler ve saliseler hepsi birer hiçlikten ibaret. Zamanın geçmesini beklerken kendimi dört duvar arası bir yatakta buluyorum her seferinde. Yaptığım iş, bulunduğum ortam her zaman beni ait olamadığım hissiyatına sokuyor. Sanki nerede değilsem oraya aitim gibi hissediyorum ve bu da bana her şeyi açıklıyor. Yazıyorum, yazıyorum... Bitmiyor, bitmesin de zaten. Bu acı, bu hayat var oldukça biteceğini sanmıyorum...
Hiç
Yayınlandı
Oğuz
2022-07-25T16:41:07+03:00Güzel yorumunuz için teşekkür ederim.Bunalım yaşantımızın bir parçası haline geldi.Artık her iyiliğin ve her mutluluğun ardında bir kötülük bir mutsuzluk arıyorum..
Ayşen Saran
2022-07-25T15:39:38+03:00'Sanki nerede değilsem oraya aitim gibi hissediyorum ve bu da bana her şeyi açıklıyor.'
inanın bu cümle basitçe çağımızın bunalımını özetliyor.
bilmiyorum iyi gelir mi ama bana herkesin sancılarının benzer olduğunu bilmek iyi geliyor. özel olduğumu düşünmekten çok daha iyi geliyor hem de. yalnız değilsiniz. kalem kağıt oldukça yazmanız, yazdıkça umut bulmanız dileğiyle :)) yalın ve sahiciydi.