Kendimi bir hiçliğin ortasındaymış gibi hissediyorum bazen, ne bir duygu ne bir olay ne de etrafımda olup bitenleri yaşamıyormuş; görüyormuş gibi hissediyorum. Sanki öylesine bomboş, her şeyi bir kenara bırakıp nefes almak dışında bir şey yapmıyormuşum gibi... Göz ardı etmeyip yaşamayı seçtiğim zamanlarda da bunu yaptığıma pişman olup acılar içinde kıvranıyorum, sürekli ağlamaklı olup kendimi susturmaya çalışmakla geçiriyorum bu sefer de günlerimi. Ne yapacağımı bilmiyorum, bu böyle devam edemez tek bildiğim bu.