Şimdi sevgili gökyüzüm biliyorsun ki daha fazla sırtlanamayacağım yaşamı... Ellerimi çekiyorum sırtımdaki yaşam küfesinden. Dağın yamacından rüzgarınla al beni. Sonra izin ver denizin derinlerinde öylece boğulayım, hiçlikte. Ne zaman kendini çok kötü hissetse aynı dağın yamacına çıkıp bu sözleri tekrarlardı. Ağlama krizlerine girerken kendini aşağı atmak isterdi. Ama hep aniden gelen bir rüzgarla hiçliğin onu kucaklamasını dilerdi. Öyle olmayınca da vakit var, henüz zamanı değilmiş diye düşünerek küfesini tekrar sırtına alır inerdi dağın yamacından.
