Kenarından geçtiğimiz korku
Yalana çeviriyordu dilimizi
Bu hep böyledir
Etrafıma bakındım kimseler kalmamıştı
Bir ben vardım bir de kuşlar
Ve karınca sürüsü bir de
İnsanlar çoğul bir yokluktular
Kalabalık gezince özü yiten cinsten
İnsan ayrı insanlar ayrı şey sonuçta
Kuş kaybolmaz kuşlar içinde
Sürü içinde de olsa
Karınca yine karınca
Ve kartal bile yalnız değildir gökyüzünde
Titrek bir alev belirdi sonra
Bir bitki türedi avuçlarımda
Korktum yalan yok
Yalan korkudan doğuyordu
Buna da şüphe yok
Ellerimde biteni aldım
Gömlek cebime attım
Baktım ona solmaya başlıyor
Ben ona baktım diye solmaya başlıyor
Bu hep böyledir
Baktım yine kimseler yoktu
Bir bendim karanlık içinde
Bir de yıldızlar bir kaç adım ötede
İnsanlar yoktular
İçimde bir özlem olarak
İnsan vardı derinlerde
Ona da ne zaman baksam
Solmaya başlıyordu durmaksızın
Bu hep böyledir dedim usulca
Kendime bakmayı bıraktım
Bulamıyordum kendimi
Kuşları da bulamıyordum karanlıkta
Gün ışığında da yoktular artık
Gözümü ovmalara koyuldu ellerim
Bir boşluktu okşadığım geç ayırdım
Sonra sonra ellerimi de yitirdim
Bıraktım aramayı bir şeyleri
Bu hep böyledir dedim yine
Bu hep böyledir
