Sönük ışıkların vurduğu gölgeli bir sokak
Yürüyenlerin adımları birbirlerinden çok uzak
Sanki eski tanışmışlık kokularını bastırma çabası
Yerden kalkmayan kafaları ve hislerinden kaçışları
Gözlerini kapatırlarsa gerçekler görünmez sanıyorlar
Oysa en çok da gölgelerinde hislerini bağırıyorlar
Sessiz bir melodi gibi insanlar
Sakladıklarını sandıkları çarpıyor duvarlarına
Öyle durup durup dalıyorlar içlerinde
İzlemeye alışıyor gözleri her şeyde
Acıyı benimseyip huzura açlaşıyorlar
Melodilerinde hisler var insanların
Anı kokan sokaklar var bu yollarda
Adımların altındaki tuğlalar titriyor
Gölgeler korkuyor birbirinden
Hepsinin aklında düşünce
Ya sızarsa gerçek, kalmazsa artık içimde
Melodiler şiddetlenir artan sözlerinle
Görmesem, bilmesem de hissederim yankılarını
Hadi biraz daha düşünce yankısında taşlayın anılarınızı
Suçlayın birbirinizi ve masum kılın günahlarınızı
Gerçeklerle yüzleştim sanıp takılın, düşün avucuma
Düşüncelerini fısıldayın ve anlatın bana
Bu sokakta dökemezsen içini olamazsın onlardan
Merakın mı kaçtı yoksa bir anda tüm gün stalkladığın hesaplardan
Gözlerini dik gözlerime ve bırak artık numarayı
Dökeceksen dök artık son renkli yaşlarını
Korkuyorsan adımlarını çek bu emici taşlardan
Doğallığından kaçma, sokağımda erimeden dolan
Ve göreceksin gölgelerde çiçek açacak
Kendini sevdikçe güneş üstünde doğacak
Melodinde kaybol ve hislerinde saklan
Gerçeklerini sev ve ol kendine kahraman
