sinirimi kusmak istiyorum

kendi jargonumda

ve hitler gibi yakmak insanları

bir tren vagonunda

öfke besliyor beni annem o

yapamasam da iyi hissediyorum

plasebo

düşünmek istemiyorum artık

geleceği gideceği

ama düşünmeden açmıyor

yorgun hayatımın

begonya çiçeği

her düşünceme aniden gelen

paranoya gibi

geliyor gidiyorsun

ben her mevsime ayrı bakıyorum

senin ondan odan karanlık