Evvel zaman nazarımda husûr bakış,
Yüzümde bir keder, derin ve girizgâh.
Kalbimde mahrumiyetin ince bir nakış;
Karanlık güzâr, içimi delen bir yâh.
Gecenin zifirinde yankılanan sükûn,
Süleyâda dolanan, uykusuz bir feryâd.
Bir menzil ki yalnızlığa açılan sefâ,
Düşlerin kuyusunda, hakikatin izâ.
Hodbin teferrüt, izâfetin en yücesi;
Her köşede yalnızlık, bir sada olarak kalır.
Küre-i arz örtüsünde geçmişin yükleri,
Kalbin en kuytu köşesinde bir elem, bir yaradır.
Şebâb meyillerde, serfiraz gecelerde;
Sonsuz sessizlikle içsel bir murâd.
Her teessür bir hatıra, her fikir bir yük;
Yalnızlık, vuslatın derin bir tınısı, bir hak.
Yegâne kalpte huzur arar, zamanın ötesinde;
Hodbin teferrüt, sevdanın en hâkîkî özüdür.
Geçmişin fasıllarında bir boşluk değil;
Yalnızlık, hayatın sessiz bir sözüdür.
Nazlıcan Güngör
13.08.24
