Yağmur dindi evvel
Açtım defteri yazdım içimdekileri
Dökercesine kelimeleri bir bir
Sen geldin kelimelerden sonra
İrademin zayıflığına utandım
Kızdım önce
Sonra hemen aldı bir gülümseme
Ardı ardına
Dudaklarımda
Gözlerimde yerini
Bir kış akşamı
İlk akşamımız gibi yağmurların
Taarruz içinde olduğu toprağa karıştı
Düşüncelerim
Günler, savaşlar, sevişmeler
Ehemmiyetini kaybetmiş
Bir tek bizim savaşımızın ehemmiyeti
Yerli yerinde
Dudaklarımızda ve
Gözlerimizde.
Vaziyetim henüz belli değil
Dalgaların okşadığı duvarları
Kulaklarıyla yalayan mahkumların
Kulu olmuş gibiyim
Hürriyetten uzak
Ölüme yakınlar
Ben de onlara benzemekteyim
Hürriyetimden
-Senden- uzak
Ölüme yakın
