Işıkların altında yürüyordum pervâsız.

Sallandı yer, hüngür hüngür ağladı gök!

Birden tüm ışıklar söndü, göremedim.

Karanlık b'astı her yanımı, durdum.

Dokunamadığım o çiçek, içimde öldü.

Dudağımdan çıkan bir hece, vuruldu.

Beni dinleyen duvarlar, olduğu yere yığıldı.

Sâz çalıyor, hüznümün yaslı ve paslı elleri.

Karşımda sağır gözler, kuruyan dallar...

Hiçbir nefes, yetmiyor solgun ciğerlere.

Bilirsin, koyu bir renge boyanınca insân,

Aydınlanması, bin dereden su getirir.