Hüznün yarattığı bir sis perdesi var, fark etmezsek hayata hep ordan bakarken bulabiliriz kendimizi. Zaman zaman, sis azalır fakat tamamen çekilmez görüş alanımızdan. Bu normalimiz olur.

İnsan kendiyle çalıştığında bir noktada bunu fark ediyor. Önce anlık, sonra uzayan sürelerde. O zaman hüzün bulutlarında hareketlenmeler oluşuyor ve ardındaki güneş parlamaya başlıyor. Yaşamın bu kadar kasvetli olmak zorunda olmadığının keşfiyle hafifliyor insan...