Ne demiş şair Bedri Rahmi Eyüboğlu: "Hüzün geldi başköşeye kuruldu. Yoruldu yüreğim. Yoruldu."
Hüzün... İnsan olmanın yazgısıdır hüzün...
Bu koskoca evrende süreli de olsa var olabilmiş, varlığa gelebilmiş olmanın bedelidir, hüzün...
Bir başka ifadeyle varlık sancısıdır, hüzün... Nedir o varlık sancısı? Duyar mısın hiç onu kendi benliğinde? Kalbinin dipsiz derinliklerinde?
Sanki milyonlarca kilometre uzaklardan çok uzaklardan gelir ve hep bir sıla hasreti, hep bir özlem vardır o hüznün içinde...
Dünya meşgalesi oyalar tabii... Zorlukları olsa da keyiflidir yaşamak, yaşamda olmak...
Lakin bir an gelir birdenbire peydah olur o uçup gittiğini sandığın hüzün... Çöker kalbine... Tâ derinlerden duyarsın onun sızısını...''Ben buradayım! Gittim sanma!" der adeta sana...
Şunu anladım ki insanın dünyada yaşadığı acılar, hüzünler hep gelip geçici... Son nefesine kadar dinmek bilmeyen o asıl hüzün ise içerideki...
