Siir yazmadan gecen bir kaç ömür,
Harcanmadan biten bir kaç dün,
Ve hepten kaçırmışım aklımı.
Bitirilmeden,
tükenen zaman her günüm.
Öylesine,
Kendi kendine,
Hiçbir çaba sarfedilmemis yıllarca üzerine,
Geçen zamanın hüznü üzerinde.
Yarım kalmış bir ev gibi.
Bir umutla başlanmış ilk adımları.
Hüzünlü görünüyor her daim ev,
Bütün güzel gelecek yarınların yükü üzerinde,
Belki yeniden canlanırım bir gün diye,
Bekliyor sahibini derin bir sessizlikle.
İçerisinde koşturarak kıkırdayan çocukların hayaliyle,
Direniyor hala zamanın ağır yüküne.
Tekrar şiir yazmak gibi,
Tekrar başlamak yarım kalmış hayalin üzerine,
Çok zor.
Bir sefer bırakınca,
Tekrar aynı heyecanı bulmak mesela,
Zamanın tozunu özellikle,
Üfleyerek temizlenmeyen...
Kırılmış hevesi onarmak,
Çok zor.
Her defasında yarım kalma korkusuyla yeniden başlamak.
En zoru:
Artik kaybetmiş olmak o güveni,
En kötüsü kendimize güvenmeyi kaybetmiş olmak.
İşte tekrar ayağa kalkamayan milyonlar gibi,
