Sarsıntılı bir yaşamın ardında bıraktığı izleri taşımak artık daha fazla çekilemez bir hale geldi. Yıllar geçtikçe pozitif düşüncelerin yerlerini bir bir negatif düşünceler aldı. Artık iyiyi düşünmek ve beklemek ne mümkün?
Yıllardır düşünürüm sanırım o kadar çok düşündüm ki, zihnimde yeni düşüncelere yer kalmadı. Her anımı, yaşadığım veya yaşayacağım her şeyi düşündüm. Şimdilerde ise kafamın içi bomboş. Sanki koca bir boşluğun içine düştüm ve ne yapacağımı bilmiyorum.
Bu sıralar kafamda dolaşan tek şey: ölüm. Fiziksel olmasa da ruhen ölü sayılırım. Düştüğüm bu durumun artık fiziksel de olmasını istiyorum. Ne yapacağım nasıl yapacağım hakkında hiçbir fikrim yok ama bu olmalı. Var olmanın acısını çekmeyi düşünmüyorum artık. En azından benliğim ölmeli ve yeni bir ben olmalıyım...
