Kirli sokaklar görüyorum
Paspal adımlarımla yürüyorum
Kırık düşler dönüyor, düşüyorum.
Gözlerim gözlerini görmüyor,
Üşüyorum.
Özlüyorum geçmişi, kendimi.
Karanlık bir resim çizdim,
Üstünde silik tebeşir izleri,
Unutmak için sürekli çizdim.
Biliyorum ama anlatmıyor dilim,
Susuyorum çünkü suçlu benim.
Yeter diyorum bu düzen değişsin.
Canımı sıkıyor, tek başıma yetişemeyişim.
Yokluğum dert değil,
Varlığım kocaman hiçlik.
Bilmezdin ki her şey sefil,
Ama sana gelmek başlı başına koca bir devrim.
Yine keyifsizim, bir şeyleri yine idare edemedim.
Yanlış olan neydi, doğrusunu göremedim.
Sevmedim kişilikleri, düşünceleri,
Bu devir benim değil.
Sildim kaç şehri,
Yaktım kaç kez,
Kavrulmuş küllerimi
Garip, özledim gülmeyi...
Belki farklı yaşanabilirdi, her şeyden önce bir şeyler
Boş bir ev, gelip giden misafirler,
Kapı ardında dağılmış sahipsiz valizler,
Kaotik bir düzen, cehennem...
Görüyorum dışarısı güneş,
Dingin bir meltem, açan çiçekler.
Kapının önünde engel, fazla güzellikler,
Bu fani hislerime...
Bil, seni misafir edemem,
İzbe bir penceren izlemek yeterli gülümsesen.
Görmezsin ya, görürsen eğer
Geçerken bir selam gönder.
Evimdeyim derim belki bir gün,
Her şey geçti geldim dersen,
Tutarsan ellerimden.
Konuşursak bir bahar akşamında sahilde,
Anlatırım belki içtiğim her şeyden alarak cesaret
Neyse kendine dikkat et...
