Evet, içimdeki çocuk hala yaşayabiliyordu, ruhum acıya doyamıyorken o içimde olmanın mutluluğuyla yaşamaya devam ediyordu.
Bazen onu kıskanıyordum; kimse görmüyor, kimse zarar veremiyor, içimde yaşıyordu. Dış kabuğum ise her şeyle yüzleşmek zorunda kalıyordu...
