Bir anda çöker içimize hasretin hüznü. Kaplar her yanımızı onun ızdırabının hissi. Gün sayarak geçer ömür, elvadalara sığdıramadığımız özlem yüklü duygular kalır yine sinemizde. Mümkün mü onu tek kelimeye istiflemek. Koca bir ömre sığmayanlar, birkaç kelimeye nasıl güncide edebilir?
Sesleri duyuyorum zaman zaman. En çok da sessizliğin feryâd edişlerini. Ruhtan uzaklaşmak ister gibi ah ü fizar ile gidişlerini. Çınlıyor kulaklarımda müteveyyilane serzenişleri. Duyuyorum içime sinmiş efgana bürünmüş sisleri.
Bilmem nedendir bu infirada sürüklenmelerimiz?
Nedendir hiss-i hüznü gamdara, galgale edişlerimiz?
