Keder tohumları ruhuna atılmıştı

daha sonra tüm bedenine serpildi.

Gözyaşları özenle suladı,

arada bir mutluluk budardı

kederden sararan dallarını.

Arada bir çiçek açardı

sonbahar tekrardan getirirdi kederi.

Tekrardan sulardı gözyaşları

bir gün budamak da yetmedi,

içi çürümüş dışı sağlam bu ağaca.

Her geçen gün daha çok sallandı

daha çok yeryüzüne eğildi.

Ve hiçbir zaman olamadı

ne bir çocuğun salıncağı,

ne de ağaçların en meyvelisi.