yabancı hayatların vitrini olmaktan bıktım
artık yüzüm yok
yüzsüz çırpınışlarım bundandır
hayatın ellerinde patladığını görmek
bu hissi tatmak garip
tutunmak günaşırı güçleşti
kendinde bile tutunacak bir dal bulamadığında
hayatın o tokadı ansızın seni bulur
çok uzun zamandır yolunda gitmediğimi yoldan çıktığımı
var olan şeylerin aslında hiç var olmadığını
kendime iyilik adı altında kötülükler yaptığımı
yerimde saydığımı
fark ettim
farkındalık güzel bir şey
yaşatmaya çalıştığım her şey elimde
çok sevdim
çok direttim
çok uğraştım
çok üzüldüm
çok içten istedim
çok içten istediklerim sevgisizlere kalp verdi
hep yanlışları sevdim hem de inançsızları
olmayacak olana çok gittim
geçmişimi anımı geleceğimi düşünmeden gittim
gide gide mahvoldum
ne zaman bu sefer oldu desem
günün batsın diyeceğim insanlara günaydın demekten de bıktım
bıkkınlık hat safhada
güçlü görünmekten
görmezden gelmekten
yalnızlığın dibine çökmekten
o dibi iyice sıyırmaktan
kalbin ve ruhun daralmasından
usandım
usandığım yerlerden çok kez koptum
yok yok
kayboldu
kaybeden yanlarımda hiç saksı yok
baharın gelişi kıştan belli değil
kendimi kendime ait hissettiğim anlara
iyiliğin yarınlara yettiği günlere
kalbin sakinleştiği zamanlara
eskisi gibi sanki
ısıtmıyor içimi
hiçbir yer ve hiçbir şey
ve de hiçbir kimse
