Kilise çanı ve ezanın aynı anda duyulduğu bir şehirde,
Gözlerimi açıyorum…
Sanki, dünyadaki tüm karanlığa inat, barışmak istiyor gibiler birbirleriyle.
Ruhumda umutla bağlantısı olan hisleri uyandırıyorlar...
Bilmezdim ki o zaman, bu güzel şehrin sokakları çığlık kokacak,
Yerle bir olup tüm yaşanmışlıkları içine gömecek.
İçimde, tanıdık bir hüznün melodisi çalıyor,
Ama şarkıyı çıkaramıyorum.
Şimdi anlıyorum, yutkunma zorluğu sindiremeyeceğimiz hisleri engellemek içinmiş…
Korkuyorum,
İçimde faili, sıkışan hüzünlerimin depremi olan ölümler olmasından.
Bu hissi de hakkını vererek yaşayamıyorum,
Arkama bakmadan koşmak istiyorum.
Belki de… Hepimiz, arkamıza bakmadan koşsaydık,
Henüz çok geç olmadan...
Hatay'a.
