Nisanın sonu, mayısın başı arası bir tarih. Saat on beş otuz yedi; güneşli, mis gibi kokan, içimi kıpır kıpır eden; İstiklal Caddesi'nde iki adımda bir göz göze geldiğim her siyah saçlı, beyaz tenli, derin derin çevresine bakan kızlara aşık olmamak için kendime zor hakim olduğum bir gün. Şu sıralar herkesin ağzında olan, tatlı tatlı birbirlerine söyledikleri ”baharın verdiği heyecan olmalı” benimkisi de.
Zaten yılda bir kere başıma gelen bu güzel duyguyu; yaşamın ve yoksulluğun verdiği sıkıntılar içinde kaybediyorum. Kalkıp pencereyi açıyorum, sonra insanlara bakıyorum; acaba onlar da benim gibi iki adımda bir gördükleri siyah saçlı, beyaz tenli kızlara aşık oluyor mudur diye. Uzun uzun bakıyorum fakat anlayamıyorum. Ama biliyorum. Beni sarıp sarmalayan bu heyecanın aynısından onlarda da olduğunu biliyorum. Sonra ezan okunmaya başlıyor. Yanımda çalan klarnetin sesi ile ezan sesi birbirine dolanıp kulağıma gelirken beni iki parçaya ayırıyor. Bir tarafım kalbim, vicdanım; diğer tarafım aklım ve mantığım…
Sonra acaba diyorum, acaba… Bu acabalardan ve keşkelerden nefret ediyorum. Önce klarnetin sesi kesiliyor, ardından ezan sesi.
Ve ben kalbimin ve vicdanımın sesini dinlemeye başlıyorum.
Kerem Aktı
2020-10-02T21:41:39+03:00Teşekkür ederim Merve , daha fazla emek harcayıp daha uzun yazmaya gayret edeceğim.
-merve
2020-10-02T21:32:36+03:00Temiz bir dille gözlemlerini ve duygularını aktarışın güzel. Öyküye de yatkın bir yazım tarzın var. Uzun olması konusunda Yusuf'a katılıyorum.
Kalemine sağlık.
Kerem Aktı
2020-10-02T19:38:17+03:00Teşekkür ederim Yusuf . :)
Yusuf Sun
2020-10-02T19:36:13+03:00Duygularını yansıtma biçimini beğendim. Daha uzun olsa daha mutlu olurum diye düşündüm. Kalemine sağlık Kerem.