uyandığım her yeni gün kendime yaşamak için bir sebep arıyorum ve ararken de maalesef çok umutsuz davranıyorum. kendimi değersiz, yetersiz ve belki de çok daha kötüsü yanlış hissetmekten çok yoruldum. bu yorgunluk hem fiziksel hem de maalesef ki ruhsal bir yorgunluk. artık hayal bile kurmakta çok zorlanıyorum, nedeni de kendimi kurduğum hayallere layık görmemek. psikiyatrlar, psikologlar, ilaçlar hiçbir işe yaramıyor bir yerden sonra ve maalesef ben o bir yeri geçeli çok oluyor. :') kendime zarar vermeyeceğimi çok iyi biliyorum ama daha fazla yaşamak istediğimden pek emin de değilim. belki tünelin ucunda bir ışık vardır bilemiyorum ama açıkçası ümit de etmiyorum. yazdıklarımı biriyle paylaşabilseydim yani gerçekten beni dinleyen birileri olsaydı belki işler daha iyiye giderdi. sürekli belki, acaba demekten de çok yoruldum ama belki artık bu kelimeleri kullanmayı bırakırım. :) bunları da belki kafam dağılır da daha rahat uyuyabilirim diye yazıyorum aslında her ne kadar işe yaramayacağını bilsem de.


30 temmuz, 00.47