Zihnimde milyonlarca kelime akıyor, hepsini erteliyorum geleceğe. Nereye gideceği belirsiz bir zaman diliminde yaşıyorum. Varlığımı ve yokluğumu hiç ediyorum. İçiyorum kendimi bir kadehten ve "Şarap benim kanım." diyen İsa gibi hissediyorum kendimi.
Bir fotoğrafımı hayal ediyorum tam şu an bulunduğum yerde yani klozetin üzerinde.
Fotoğrafta elimde biram, gözlerim kapalı havaya kaldırıyorum içkimi. Belirsiz bir yuva arıyorum kendime belki, ait olduğum bir grup, güvende hissettiğim bir alan. Belki de bu yüzden kimliğimi göstermek istiyorum delicesine.
Hem karanlığımı hem aydınlığımı... O fotoğrafı Instagram’a atmışım mesela, altında da karanlığımla aydınlığımı birleştiren bir yazı: “İçkiden Yogaya Doğru”
Başım ağrıyor galiba, bugün uzun süre sonra içtim de...
