her günüm bir öncekinin aynısı, haftalar da birbirine benzemeye başladı, şükür aylar henüz farklı onlar da birbirine benzeyince ben kim olacağım ? dönüştüğümü hissedebiliyorum, daha iyiye doğru gidiyorum bunu biliyorum, yolun sonunda en iyisi mi olacağım bilmiyorum, yolun sonunda artık var olacağımı biliyorum.


-parıldayıp duran insanlara bak-


yolun sonu demişken nerede bu tam olarak, vardığımı nasıl anlayağım, ya yolun sonunu geçersem, en başa mı dönmüş olacağım allah muhafaza


-kendi düşlerine düşmanlara bak-


neler oluyor hayatımda bir fikrim yok. her şey kontrol altında gereksiz ve anlamsız biçimde.

tam olarak ne hissettiğimi bildiğim bir konumda yazıyorum bu cümleleri, çok mu edebi, fazla mı sarkastik, düşünmeden ekliyorum bir önceki kelimere yeni kelimeleri, hayatı birbirine teğelliyor gibi. tüm bunları yaparken birazdan ne olacağını bilmenin rahatlığı, yarın ne olacağını bilmenin rahatlığı, biray sonra ne olacağının bilmemenin rahatsızlığıyla başa çıkmaya çalışıyorum.

içeriye doğru çöktüğümü seziyorum, kalbimin orta yerinde bir obruk, obruğu görmezden gelmeye çalışan bir kaymakam ve obruğa karşı halkı uyaran bir köy öğretmeni var. tüm bunlar benim içimde, tüm bunlar aslında benim,

velhasıl kelam bir gün belki size asıl hikayeyi anlatırım, tabi dinlemek isterseniz.