şu duvardaki oyuk, sıvası dokülmüş küf kokan oda, zifiri karanlığın sonu.. hepsi zihnimde mıhlanmış. şimdi dönsem sırtımı duvara ne çıkar ki? kış gören plastik oyuncak ne anlar bahardan. kapı menteşesine yağ sürsem ne fayda. duydum onu kaç gece, hatrı sayılmaz kaç kere. gözüme bakan olmadı ki anlaşılsın halim. kendimden kaçtım da nereye vardım sanki. bir canavar yarattım, gölgesine saklandım sonra unuttum nerden geldiğini. öfke hep solumda, şimdi kimi koysam oraya durulmuyor ikisi de.
