Harabe bir evde yaşayan ihtiyar.
Topal, yorgun ve bıkmış hayattan.
Eskiden zenginmiş ihtiyar...
Şimdi umudunu yok, ne insandan ne tanrıdan
Harabeyi toparlamaya çalışmış ihtiyar.
Ne fayda hiç bir şey yapamaz!
Eskimiş taburesine bakar, uzaklara bakar...
Gözü dolar ağlayamaz, kalkmak ister kalkamaz.
Eskiden meyve bahçesi varmış ihtiyarın.
Mahalledeki çocuklar yermiş.
Şimdi bahçe kurumuş, yabani otla dolmuş.
Çocuklar ondan korkar olmuş...
En son harabeye girerken görmüşler ihtiyarı...
Bir daha haber alınmamış.
Taburesinde ölmüş ihityar.
Yalnız ve kurtuluş huzuruyla...
Eskiden yazdığım bir şiir tekrar karşıma çıktı bir iki kelime değiştirdim ve şimdi karşınızda eleştirilerinizi yazmayı unutmayın
