Yine geldik aynı noktaya,
Durmadan çabalayıp durduğumuz sevgimizin
Sonuna noktayı koymaya.
Biliyorum çok zor, ama ne faydası var bu delibalın fazlasına?
Biliyorsun, çok şeyin fazlasını istedik:
Sevgi, aşk, sadakat, güven ve mutluluk.
Bir müddet yetti bunlar bize,
Daha sonrası için büyüyen kar topunu göremedik.
Bizi biz yapan buydu belki,
Ama yorulmuştuk bir hayli.
Kaçamak cevaplardan, yalanlardan ve insanlardan,
Kaybetmekten korkmuştuk belki.
Birbirimize sahip olmak bize yetmedi,
Ya da bana yetmedi birbirimizin olmak.
Daha ağır bastı gururum belki,
Yine de çıkartamadım kalbimden.
Düşünüp durdum,
Baharın gelişi kadar güzel olan o güzelliğini, heyecanını.
Beni heyecanlandırışını,
Sen baharımdın, ben ise seninle açmayı bekleyen o tomurcuk.
İlk baharın kalplerimize uğraşıyı,
Gözlerimizin ilk denk gelişi.
Her şey bir kelebeğin kanat çırpışı gibi,
Yavaş ve etkiliydi.
Sonumuz ise hızlı ve felaket oldu.
Korkularımız ve güvensizliklerimiz oldu.
Oysa tatlı dille anlatmıştık acılarımızı,
İşte bu asıl felaketimiz oldu.
Seni sevmek, Tanrı’nın bana sunduğu en güzel nimetlerden biriydi.
Seninle olmak çocuksu ruhuma iyi gelen bir şeydi.
Seninle olmak çocuksu bir şımarıklığı hissetmek gibiydi.
Seni sevmek, işte hayatın en güzel manzarasından en güzel kare gibiydi.
Şimdi beni al koynuna son defa
En güzel anını anlat son defa.
Bol bol sarıl, öp beni.
Sonumuz gelmemiş gibi sev beni son defa.
İşte yine geldik aynı noktaya,
Sevgimizin son baharına.
Kiraz çiçekleri dökülmek için hazır,
Sen bizi bırakmak için hazır mısın, sevgilim?
