Ölümün gördüğü en yalnız adamdım. Onun olduğu odaya girdim, etrafında dönerek yatakta kıvrıldı, bana yer kalmamıştı. Kendime ona fark ettirmeden bir yer açmaya çalıştım. Sessizce yatağın diğer ucuna kafamdaki bütün ağırlığı bıraktım, uyanmıştı. Onu belli belirsiz bir kaygıyla öptüm. Fakat yalnızlık hissi hâlâ içimdeydi, kalbimden asla atamadım. İki insanın olabileceği kadar yakındık ama herkes kendi dünyasına aitti. Farklı yerleri düşünüyor, belki de farklı şeyleri özlüyorduk içten içe. Gizlediğimiz sevgi ve korkular yastıklarımızda birer hayalete dönüşüyordu. Belki kendimize bile bunu çaktırmadan aynı kabuslardan kaçıyorduk.
